Louise Verstraete
Doordrenkt van de hedendaagse stedelijke dynamiek, ziet Louise Verstraete de openbare ruimte als een speeltuin, een bron van inspiratie voor het vormgeven van een levend archief vertaald in textiel. Met haar speelse, intuïtieve aanpak daagt ze gevestigde conventies van ruimte en materiaal uit en verandert ze de banaliteit van het dagelijkse leven in een kans voor artistieke en reflexieve expressie.
Louise Verstraete is beeldend kunstenaar en textielontwerper. Haar multidisciplinaire aanpak omvat fotografie, scenografie, performance en textiel. Ze studeerde plastische kunsten en behaalde vervolgens haar master in textielontwerp aan LUCA School of Arts in Brussel en nam vervolgens deel aan de Dutch Design Week 2021. Ze werkte mee aan projecten op locaties als FOMU in Antwerpen, Dutch Design Week in Eindhoven en Motto Berlijn. Ze exposeert haar werk in de openbare ruimte, op reclameborden, etalages, vlaggen of in ruimtes die zich tussen het private en het publieke bevinden. Na het afronden van haar studie woonde en werkte Louise in het buitenland, met name in Berlijn en Basel. Deze steden hebben een grote invloed gehad op haar projecten en praktijk, waarbij de stedelijke omgeving de basis van haar onderzoek vormt. Als MAD incubator resident streeft Louise ernaar om samen te werken met andere designers en verder te groeien in een inspirerende sfeer.
“Ik zie de openbare ruimte graag als een gemeenschappelijke speeltuin, mijn fotoarchief als een steeds groter wordend zwembad en mijn werkproces als een cirkel – altijd in beweging, altijd in ontwikkeling, nooit helemaal af.”
Louise Verstraete weeft een levend archief samen dat ze The Island of Images noemt, een ruimte waar fotografie, stedelijke scenografie en textiel elkaar kruisen, samensmelten en op elkaar reageren. Ze verkent de grenzen van textiel en vertaalt haar foto's van stedelijke ruimtes, zoals graffiti, posters en typografische composities, naar textielwerk dat geweven wordt op jacquardweefgetouwen. Dit proces stelt haar in staat om de immaterialiteit van pixels te vermengen met de materialiteit van vezels, waarbij ze de motieven rechtstreeks met het materiaal creëert in plaats van ze erop te drukken of te verven. Deze benadering, die de nadruk legt op de fundamentele handelingen van textiel, zoals weven, naaien en verbinden, stimuleert een dialoog tussen zichtbaarheid en verhulling en voegt een dynamische dimensie toe aan haar werk. Het handwerk is een vorm van expressie en draagt bij aan de voortdurend evoluerende textieltaal van Louise.
De vloeiende en doordringbare grenzen tussen fictie en realiteit, tussen publieke en private ruimte of tussen pixels en textielcodes vormen een inspiratiebron voor Louise. Deze openbare ruimte ziet ze niet alleen als een doorgang maar ook als een op zichzelf staande tentoonstellingsruimte. Ze benut het potentieel ervan om de relatie tussen ruimte, perceptie en interactie in vraag te stellen en opnieuw uit te vinden. Haar ambitie is om de grenzen tussen kunst en design in vraag te stellen en te herdefiniëren, door te onderzoeken hoe deze elementen onze alledaagse ervaring kunnen transformeren. Haar interesse in scenografie, theater en hedendaagse kunst stelt haar in staat om creativiteit te zien als een performatieve handeling, waarbij elk werk een uitnodiging wordt om de wereld in een nieuw licht te zien. Haar werk toont de subtiele manieren waarop architectuur ons dagelijks leven vormgeeft.
Waar de meeste ontwerpers zich richten op het oplossen van specifieke problemen, breidt Louise Verstraete deze visie uit met een experimentele en creatieve aanpak. Voor haar is design meer dan alleen een probleemoplossing; het is een esthetische en conceptuele reflectie op de interactie tussen objecten (en dus onszelf) en de omgeving, wat de perceptie en het gebruik van ruimtes verandert. Haar creaties bevinden zich op de grens van kunst en design, en nodigen uit tot reflectie en dialoog. Ze transformeren alledaagse voorwerpen tot ware performatieve elementen. Een van haar projecten illustreert deze innovatieve benadering: Een tapijt met een centrale perforatie en Louise's kenmerkende rode print, omhult een pilaar en overstijgt zo zijn oorspronkelijke functie. Het dient als een katalysator voor interactie, herdefinieert het omliggende landschap en stimuleert kijkers om na te denken over de complexe relatie tussen objecten en hun omgeving.
Een van de meest opvallende kenmerken van het werk van Louise Verstraete is de unieke interactie die ze creëert met haar publiek. Deze dynamiek verrijkt niet alleen haar werk, maar onthult ook de vloeiende, cyclische aard ervan, waarin kunst wordt gezien als een oneindig proces, een creatieve cirkel zonder begin of einde. Voor Louise Verstraete is elk geweven werk, elke voorstelling of foto een gelegenheid om nieuwe ideeën te verkennen, als een reservoir waarin creatieve fragmenten zich opstapelen, klaar om voortdurend geherinterpreteerd te worden. Haar werk toont de impact van stedelijke scenografie op onze sociale interacties en dagelijkse bewegingen. Textiel wordt een manier om verschillende realiteiten te herdefiniëren, te herconfigureren en te onthullen, door een constante dialoog tussen vorm, materiaal en ruimte.